|
Όταν πέσαν τα Γιάννενα
Βαθιά οι πνιγμένοι ανάσαναν κ΄ εκόχλασε το κύμα
Κι εκρινοβόλησαν οι αφροί το υγρό της λίμνης μνήμα,
Κρινόσπαρτος παράδεισος την νύχτα εκείνη εγίνη
Κι ανέβηκαν οι δεκαεφτά με την κυρά Φροσύνη.
Σύρε, Φροσύνη, το χορό: Σφιχτά χειροπιασμένες
σ? ακολουθούν αχώριστες η δεκαεφτά Παρθένες,
λαλούν αθώρητα βιολιά κι αναγαλλιάζ? η λίμνη
κι ο φλοίσβος της ακρολιμνιάς είναι τραγούδια κι ύμνοι.
Είναι πικρές οι ενθύμησες και στάζουνε φαρμάκι
Μα στρέψε, ιδέες, καταδιωχτοί φεύγουν οι βουλολάκοι
Ο Αλή πασάς από κοντά με μιαν οχιά για ζώνη
Τραβά τα γέρικα μαλλιά, τα γένια ξεριζώνει.
Κι αν σε ρωτήσ? η λίμνη σου: – Γιατί, Φροσύνη, νοιώθω
Στα στήθη μου αναγάλισμα στα βάθη μου χαρά;
Πες της: η γαλανόλευκη, με τον αιώνιο πόθο
Έφερε Φώτων το Σταυρό π? αγιάζει τα νερά.
|
