|
Στο Μπιζάνι
Μπροστά στο κάστρο το τρανό που φράζει του το δρόμο
και σπέρνει μπρος στο χαλασμό και γύρω του τον τρόμο,
ο γιος του Ρήγα πολεμά να το ξεθεμελιώσει
να μπει στα μαύρα Γιάννενα πνοή ζωής να δώσει
στης λίμνης την κοιμούμενη κυρά την μαγεμένη.
Μα είναι το κάστρο δράκοντας κι οι τοίχοι στοιχειωμένοι.
Ξάφνου το βασιλόπουλο σέρνει φωνή στο κάστρο:
Κάστρο κι αν είσαι δράκοντας της μέρας είμαι τ΄ άστρο,
του Ρήγα γιος, της Μοίρας γιος κι είναι γραφτό σου, τέρας,
να πάρει από τα χέρια μου τα λέπια σου ο αγέρας.
Ρίχνεται ο Ρήγας του στοιχειού και το στοιχειό τ' ανθρώπου.
Τρεις μήνες έτσι πολεμούν στο αλώνι του έρμου τόπου.
Κι από τους τρεις κάποιαν αυγή και κάποιαν άγια μέρα,
που χαμηλώνουν οι ουρανοί κατά τη γη εδώ πέρα,
κι ο Άδης είχε Ανάσταση κι ο κόσμος πανηγύρι,
την ώρα όπου ο Ωρίωνας πάει λαμπρός να γύρει
καθώς που πέφτει αναπάντεχα και που ψοφάει ο αγέρας
σ΄ έναν απέραντο σπασμό παράδωσε το τέρας.
Πάει η ψυχή του Αλή πασά, του Αλή το μίσος πάει.
Και να, στης λίμνης το βυθό η ώρια κυρά ξυπνάει.
Του Ρήγα γιε, της Μοίρας γιε, χρυσέ σαν καλοσύνη,
δικά σου είναι τα Γιάννενα με την κυρά Φροσύνη.
|
