Πολυτεχνείο

"ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΩΝ ΣΟΝΕΤΩΝ"

Οι δρόμοι αλλάξανε – πώς να το πω;-
κατεύθυνση. Και οι κάτοικοι περνάνε
μπροστά μας … Σα να λείπουμε … , Σα να 'ναι
υπόλειμμα από χτες (βέβαια νωπό,

μα δίχως βάσιμο και απτό σκοπό)
η παρουσία μας. 'Ολοι μας σφαλάνε*
την πόρτα. Ούτε καπνό δε μας πουλάνε.
Μα ακόμα κι έτσι -ω, ναι – την αγαπώ

την πόλη που σε καθεμιά της άκρη
βρυσούλες τρέχουν (ίσως κι ένα δάκρυ).
Και κάποιες βλέπεις πού και πού κουρτίνες

δειλά ν' ανοίγουν. Τάχα εμάς ακόμα
φοβάστε ή τον εχθρό; Κι ευθύς εκείνες
αντίς γι' απάντηση σφαλούν το στόμα.

Αρχή <–