|
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ
Του Μιλτιάδη δεν είν' ο στρατός
οι τριακόσιοι δεν είν' του Λεωνίδα
που ορθώθηκαν για σένα πατρίδα
σαν εφάνηκε σμήνος ο εχθρός.
Σαλαμίνας δεν είν' τα νερά
κι ούτε ο κάμπος εδώ Μαραθώνα
σε θεϊκό που μετριόταν αγώνα
χίλιους μ' ένα παιδιά ηρωικά.
Του εικοσιένα δεν είν' κλεφτουριά
που διαβαίνει βουνά και λαγκάδια
και σκορπά των εχθρών τα κοπάδια
ωσάν τ' άχυρα εμπρός στο βοριά.
Είν' η Πίνδος αυτά τα βουνά
Αργυρόκαστρο, Άγιους Σαράντα
Κορυτσά, τα παιδιά του Σαράντα
στα χαρίζουν πετράδια τρανά.
Πολεμάει η καινούρια γενιά
κι ω Ελλάδα για ιδές όλ' η πλάση
τόσες δόξες σου πάει να ξεχάσει
στου Σαράντα το θάμα μπροστά.
Ω Μητέρα πατρίδα γλυκιά
τόση δόξα παλιά πια σου φτάνει
να τ' ολόδροσο δέξου στεφάνι
που σου πλέκει η καινούρια γενιά.
Αρχή <—
|
