|
ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ Χαμογελάμε κατά μέσα. Αυτό το χαμόγελο το κρύβουμε τώρα. Παράνομο χαμόγελο, όπως παράνομος έγινε κι ο ήλιος, παράνομη κι η αλήθεια. Κρύβουμε το χαμόγελο όπως κρύβουμε την ιδέα της λευτεριάς ανάμεσα στα δύο φύλλα της καρδιάς μας. Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο κι αυτόν τον ουρανό δεν μπορούν να μας τα πάρουν.Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγάει.γύρω σε κάθε βλέμμα το συρματόπλεγμα,γύρω στην καρδιά μας το συρματόπλεγμα,γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα. Πολύ κρύο εφέτος.Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί να ?ναι κι από αίμα.Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι από αίμα. Μπορεί να ?ναι το λιόγερμα που χτυπάει στον απέναντι τοίχο. Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν κι ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ? τα κάγκελα είναι οι φωνές των παιδιών και το σφύριγμα του τρένου. Τότε βγάζαν λόγους στις ξύλινες εξέδρες , στα μπαλκόνια. Φώναζαν τα ραδιόφωνα, ξαναλέγαν λόγους.Πίσω απ? τις σημαίες κρυβόταν ο φόβος μέσα στα τύμπανα αγρυπνούσαν οι σκοτωμένοι. Κανείς δεν κατάλαβε τι γινόταν. Οι σάλπιγγες μπορεί να δίναν το ρυθμό στα βήματα, δε δίναν το ρυθμό στη καρδιά. Ψάχναμε το ρυθμό.
|